Alweer een blogbericht over snelheid, ik lijk er maar niet genoeg van te krijgen. Maar omdat snelheid omgekeerd evenredig blijkt met verkeersveiligheid, ligt dit thema me na aan het hart. Ik ben niet de enige die dit een belangrijk thema vindt. Op de bewuste 22 maart zaten we met 400 samen in Antwerpen op het congres van de verkeersveiligheid. Al van voor de aanvang was het duidelijk dat dit geen gewone dag zou worden. En toen even later het congres van start ging met een minuut stilte voor de toen nog onbekend aantal slachtoffers van de aanslagen in Brussel, ging het even door me heen hoeveel minuten stilte we zouden moeten houden voor al die vele honderden jaarlijkse slachtoffers in het verkeer. Maar blijkbaar zijn we daar al te veel gewoon aan geraakt.
Wat verkeersdeskundigen al lang berekend hebben en reeds veelvuldig aan de buitenwereld verkondigden, werd de laatste weken ook door de feiten bewezen. Als we het aantal ongevallen en slachtoffers echt naar beneden willen krijgen, is een lagere snelheid een must. Het is niet populair, want velen vinden hard rijden stoer en plezant, maar de cijfers stemmen tot nadenken.
Eerst waren er de cijfers van Gent, waar een jaar geleden de zone 30 sterk werd uitgebreid. Het aantal ongevallen lijkt vrij constant te blijven, maar de gevolgen van de ongevallen zijn in ieder geval een stuk minder erg. 27% minder zwaargewonden en 11% minder lichtgewonden, we kunnen er niet naast kijken. Hierdoor lijkt het draagvlak van de zone 30 nu toch te groeien, al geven velen toe dat het niet evident is om ‘zo traag’ te rijden met een voertuig dat daar in feite niet echt voor gemaakt is. Maar de cijfers in Gent bewijzen nog iets anders. Alleen een zone 30 invoeren voor de vorm, werkt niet. Gent kocht een verplaatsbare automatische superflitspaal aan die er vrolijk op los flitst. Vervelend voor wie op de bon gaat, want één seconde onaandachtig en je zit zo aan een hogere snelheid. Maar anderzijds vraagt ons drukke stadsverkeer om constante aandacht en als je al niet de flitspaal in de gaten houdt, dan toch best de vele voetgangers en fietsers in de stad.
En ook in Nederland, het voorbeeld bij uitstek als we het hebben over een relatief verkeersveilig land, vroeg zich onlangs af hoe het komt dat het aantal verkeersslachtoffers, na jaren van een gestage daling, opnieuw aan het stijgen is. De eerste analyses doen vermoeden dat vooral de verhoging van de maximum snelheid naar 130 km/uur hier de oorzaak is. Naast dus een verslechterde luchtkwaliteit, meer CO2 uitstoot en geluidsoverlast, nu ook meer gewonden en wie weet zelfs doden. De verantwoordelijkheid hiervoor bij populisten à la Barbara Visser is verpletterend. Hopelijk begint men snel in te zien dat deze maatregel totaal zinloos is en onnodig verkeersleed veroorzaakt.
Voor wie ook in België droomde van een galante verhoging van de maximumsnelheid naar 130 is dit alvast een duidelijke waarschuwing. Snelheidsverhogingen doen de verkeersveiligheid geen goed. Als het minister Weyts menens is dat de schande van de 400 Vlaamse verkeersslachtoffers niet langer te tolereren valt, weet hij wat te doen. Meer trajectcontroles en een verlaging naar 100 km/uur bij regenweer en op de ringwegen, de Brusselse Ring op kop. De milieuwinst en betere doorstroming krijgen we er dan gratis bovenop. Zo komen meer mensen iets trager, maar wel zekerder op hun bestemming.
A2Bmobility 