De verkeerde keuzes

Deze morgen kondigde Ben Weyts een nieuw plan voor combiparkings aan de Vlaamse Rand. Eindelijk wordt er iets gedaan aan het parkeertekort aan stations, zullen veel mensen denken. Zo moet men niet langer met de auto in de file staan op weg naar Brussel. Dat men binnenkort nog meer in de file zal staan naar de stationsparkings, heeft men minder in de gaten. Om de kritiek van sommigen voor te zijn, worden er ook nieuwe fietsenstallingen bijgeplaatst. Het plaatje op de site van onze minister is er zelfs één dat de toets “greenwashing” goed zou kunnen doorstaan, een stalling met een fiets op dus. Laat ons even verder kijken…

Er komen 1.905 extra autoparkeerplaatsen en 2.153 extra fietsparkeerplaatsen. De fiets lijkt dus zelfs de winnaar te zijn. Laat ons toch maar even verder kijken. Deze 1.905 autoparkeerplaatsen nemen even veel plek is als 19.000 fietsparkeerplaatsen. De auto krijgt dus minimaal 9x meer ruimte dan de fiets. Op vlak van kostprijs zal het plaatje het verhaal nog veel meer scheeftrekken. Ik durf er een weddenschap op doen dat minstens 90% van het budget naar de auto zal gaan en maximum 10% naar de fiets. Of het over bewaakte en overdekte fietsenstallingen gaat, moet nog blijken.

Iedereen rijdt toch met de auto en we moeten hem toch kunnen parkeren? Wel, daar ligt net het probleem. Hoe meer autoparkings er bij komen, hoe minder men de comfortabele auto zal inruilen voor de fiets, zelfs al bevindt het station zich maar op een paar km van zijn of haar deur. Al die auto’s moeten op secundaire wegen naar die parkings rijden, en ’s avonds weer hetzelfde rijtje terug naar huis schuiven. Bij de moedigen die naar het station willen of durven fietsen, zal al dat autoverkeer hun longen nog meer op de proef stellen. De fietser kan er zich mee troosten dat ook de automobilist zelf in zijn auto niet ontsnapt aan de uitlaatgassen van zijn of haar voorganger. En als deze fietser geluk heeft, vindt hij ’s avonds zijn fiets ook nog in één geheel terug op de net bijgebouwde fietsenstalling.

Dit is zelfs geen én-én-beleid, het is een autobeleid dat de verkeerde keuzes maakt. Het zal de nu reeds drukke stationsomgevingen nog verder onbereikbaar maken en de problemen van Brussel verleggen naar de rand. Het kost (te) veel geld en (te) veel ruimte. Van beiden hebben we niet genoeg. Waar blijven de fietssnelwegen vanuit het Pajottenland bijvoorbeeld? Onlangs nog werd een project voor fietspaden tussen Tollembeek en Kester in de koelkast gestopt omdat er niet genoeg geld was. De Vlaamse Overheid wil alleen investeren als de gemeenten later de weg overnemen. Op diezelfde weg ZONDER fietspad mogen auto’s nog 70 km/uur rijden richting Halle, om dan voor ze de stad inrijden samen met anderen stil te staan. Of we laten auto’s andere sluipwegen gebruiken, zodat er ook daar niet meer gefietst kan worden, de voorbeelden zijn er.  In Halle werden vorig jaar, om besparingsredenen, de openingsuren van de bewaakte fietsenstalling gehalveerd. Nochtans betaalt de fietsgebruiker 75 EUR per jaar, terwijl de autogebruiker nog steeds gratis kan parkeren. Voor een al jarenlang beloofde fietsbrug over het spoor in Halle is er geen budget. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Ach, het zijn maar een paar zagende fietsers, zal de minister misschien denken. De meeste pendelaars hebben een salariswagen en dus investeer ik maar vooral voor hen. Als ze daarna nog meer in de file gaan staan, zullen ze dat nadien wel merken. Maar dan zijn de verkiezingen alweer voorbij.